• Pyetje dhe përgjigje nga shejh Muhammed Ibën Salih el-Uthejmin, All-llahu e ruajt!
Nr.1-
Është pyetur shejhu i nderuar për atë që thonë disa njerëz se nuk është
me rendësi korrgjimi i shprehjeve përderisa qëllimi është i mirë?
Ai është përgjigjur:
-Nesë
është për qellim me “korrgjim të shprehjeve” që ato të jenë sipas
rregullave të gjuhes arabe, atëherë kjo është e saktë, sepse në aspektin
e akides nuk ka rendesi që shprehjet të jenë sipas rregullave të gjuhes
arabe përderisa kuptimi (i përgjithshëm) është i kuptueshëm dhe i
drejtë.
Por në qoftë se është për qellim më “korrigjimin e
shprehjeve” menjanimin e atyre shprehjeve që aludojnë për mosbesim dhe
shirk, atëherë kjo fjalë nuk është e saktë, përkundrazi korrigjimi i
tyre është i rendësishëm.
Nuk mund t’i themi ndonjërit lëshoje
gjuhen e folë çfarë të duash përderisa qellimin e ke të paster, por i
themi se shprehjet duhet të jenë sipas kritireve të Ligjit Islam.
Nr.16-
Është pyetur shejhu i nderuar: Shpesh e shohim të shkruar në mure emrin
e All-llahut të lartësuar dhe krahas tij emrin e Muhamedit salAll-llahu
alejhi ue sel-lem, po ashtu këtë e gjejmë në korniza, në libra
(ballina) si dhe në Mus'hafa (kopje të Kur'anit), pra kjo vendosje e
tillë a është e drejtë?
Ai është përgjigjur:
- Jo, nuk është e drejtë, sepse kjo e bënë Pejgamberin salAll-llahu alejhi ue sel-lem ortak me Allahun, e të barabartë me të.
Nëse
këtë e she dikush që nuk e kupton domethënien e tyre (emrave), do të
besojë bindshëm se ata të dy janë të barabartë dhe të ngjashëm, andaj
duhet të hiqet emri i të Dërguarit salALl-llahu alejhi ue sel-lem, e të
mbetët shikimi në shkrimin “Allah”, mirëpo nëse mbetet kështu (vetëm
fjala Allah) atëherë ajo është fjalë që e thonë sufitë, këtë e bëjnë në
vend të dhikrit, ata thonë: Allah, Allah, Allah, prandaj bazuar në këtë
hekën të dyja, nuk shkruhet emri All-llah e as Muhammed, as në mure e
as në korniza e as në diçka tjetër.
Nr.17-
Është pyetur shejhu i nderuar: Si ta bëjmë bashkë kuptimin e asaj që
sahabët kanë thënë: “Allahu dhe i Dërguari i Tij e dinë” d.m.th e kanë
thënë me lidhësen “dhe” njëkohësisht duke e miratuar atë dhe mes asaj që
Pejgamberi salAll-llahu alejhi ue sel-lem e ka qortuar atë që thotë:
“Çfarë dëshiron All-llahu dhe ti”?
- Ai është përgjigjur:
Fjala
“All-llahu dhe i Dërguari i Tij e dinë” është e lejuar, ngase dituria e
Pejgamberit salallahu alejhi ve selem është nga dituria e All-llahut.
All-llahu
i lartësuar është Ai i Cili ia mëson atij atë që nuk e kupton
njerëzimi, pra për këtë ka ardhur më lidhësen “dhe”, gjithashtu edhe në
çështje të sheriatit thuhet “All-llahu dhe i Dërguari i Tij e dinë”
sepse Pejgamberi salAll-llahu alejhi ue sel-lem është më i dituri nga
krijesat për sheriatin e All-llahut.
Pra, dituria e tij ndaj saj është nga dituria të cilën ia ka mësuar All-llahu i lartësuar: “…All-llahu të shpalli ty librin dhe sheriatin e të mësoi atë që nuk e dije. Dhuntia e All-llahut ndaj teje është shumë e madhe” (Nisa 113).
Kjo
nuk është sikur fjala: “Çfarë dëshiron All-llahu dhe ti” ngase kjo ka
të bëjë më çështjen e forcës dhe vullnetit, që do të thotë që s’ka
mundësi që Pejgamberi salAll-llahu alejhi ue sel-lem të jetë ortak më
All-llahun në këto çështje, kurse në çështjet e dispozitave të sheriatit
thuhet “All-llahu dhe i Dërguari i Tij e dinë” e në çështjet
kosmologjike nuk lejohet.
Këtu e kuptojmë gabimin dhe injorancën e atyre që e shkruajnë në lidhje më disa punë “Dhe thuaj: "Veproni, All-llahu do ta shohë veprën tuaj, edhe i dërguari i Tij…” (Teube 105), sepse Pejgamberi salAll-llahu alejhi ue sel-lem nuk i sheh punët pas vdekjes.
Nr.24- Është pyetur shejhu i nderuar: Për një njeri që thotë: “Unë jam i lirë”?
Ai është përgjigjur:
-
Nëse këtë e thotë njeriu i lirë (nga skllavëria) - duke synuar me këtë
për të qenë i lirë nga të qenit rob i All-llahut të Plotëfuqishëm, pa
dyshim se e ka keqkuptuar të qenit rob i All-llahut dhe njëkohësisht,
nuk e njeh kuptimin e saktë të “lirisë” ngase nënshtrimi ndaj dikujt
tjetër pos All-llahut do të thotë robëri, kurse robëria e njeriut ndaj
Zotit të tij të Plotëfuqishëm ajo është liria.
Pra, nëse ai nuk i
nënshtrohet All-llahut, patjetër ka për t’iu nënshtruar dikujt tjetër
pos Tij; dhe me këtë ai vetëm do ta këtë mashtruar vetën e tij, kur
thotë se është i lirë, dmth ai nuk është tjetër vetëm se i zhveshur nga
adhurimi i All-llahut dhe mospraktikimi i tij.
Nr.27- Është pyetur shejhu i nderuar për gjykimin e fjalës së njeriut që thotë: “Unë jam besimtarë, nëse do Allahu (insheAll-llah)”?
Ai është përgjigjur:
-
Fjala “Unë jam besimtarë, nëse do Allahu (insheAll-llah)” tek dijetarët
quhet: “çështja e përjashtimit në besim”, që në të ka sqarim të
detalizuar:
1- nesë ky përjashtim rrjedh nga dyshimi në prezencën
e esencës se besimit, atëherë kjo është haram, bile konsiderohet kufr,
ngase besimi është çështje e prerë, e dyshimi i tillë e mohon atë.
2-
nesë rrjedh nga frika që kjo të bëhët në formë garantimi ndaj vetës, si
dhe të bëhët deshmi ndaj vetës më besim të plotë në fjalë, në të
vepruar dhe në të bindur, atëherë në këtë rast është vaxhib (obligim të
thuhet insheAllah) për shkak të frikës nga kjo siguri ndaj vetvetës.
3-
nesë është për qellim që me këtë “perjashtim” të kërkohet begatia e
All-llahut duke e përmendur Vullnetin e tij (nëse do Allahu) apo për
sqarim se ajo që qëndron në zemren e tij nga besimi është nga Vullneti i
Allahut, në këtë formë është e lejuar -kam për qellim sqarimin e ndonjë
pengese- nuk bie në kundërshtim, ngase një gjë e tillë është
transmetuar në lidhje më gjërat reale, siç është tek fjala e All-llahut
të lartësuar:
“…se me vullnetin e All-llahut gjithësesi do të hyni në xhaminë e
shenjtë (në Qabe) të siguruar, t'i rruani flokët e kokave tuaja, t'i
shkurtoni e nuk do të keni frikë!” (Fet’h 27).
Po ashtu në lutjen e vizitës së varrezave thuhët: “Edhe ne, nesë don All-llahu, do të ju bashkangjitemi”.
Më
këtë kuptohet së nuk lejohet gjykimi i prerë rreth “përjashtimit në
besim”, mirëpo patjetër duhet bërë sqarimin detal si më siper.
Nr.28-
Është pyetur shejhu i nderuar për shprehjet (që kanë të bejnë me të
vdekurit): “Filani i mëshiruar”, “Ta ketë përfshirë All-llahu në
mëshiren e Tij”, “Ka kaluar tek mëshira e All-llahut”?
Ai është përgjigjur:
-
Shprehja “Filani i mëshiruar”, apo “Ta ketë përfshirë All-llahu në
mëshiren e Tij” s’ka diçka të keqë në të, ngase fjala e tyre “I
mëshiruar” është nga optimizmi e shpresa e nuk është për qellim
informimi, prandaj kur të jetë nga optimizmi e shpresa s’ka të keqë në
të.
Kurse shprehja “Ka kaluar tek mëshira e All-llahut” edhe kjo,
sipas asaj që me duket mua, është nga optimizmi e jo si informim, ngase
këto janë nga çështjet e gaj’bit që nuk mund të jemi të prerë në to, po
ashtu nuk thuhet ”Ka kaluar tek err-rrefikul-‘ale (Shoqëruesi më i
Lartë).
Nr.40- A ekziston në Islam reformimi i legjislacionit?
-Për
atë që thotë se në Islam ka reformim të legjislacionit, realiteti ia
mohon atë. Ngase, Islami është përmbyllur më vdekjën e Pejgamberit
salAll-llahu alejhi ue sel-lem, e me të është përmbyllur edhe ai
(Legjislacioni). Po, ngjarjet dhe ndodhitë ndryshojnë, në çdo kohë apo
vend ndodhin gjëra që nuk ndodhin në të tjera, të cilat më pas
shqyrtohen sipas sheriatit dhe gjykohehet ndaj tyre sipas dritës së
Kur’an-it dhe Sunnetit.
Kështu që gjykimi i tillë konsiderohet
nga Islami parimor e asesi nuk quhet ligj i reformuar. Një gjë e tillë
do të konsiderohej tjetërsim i Islamit e kundërshtim i realitetit.
Pra,
nuk duhet të quhet reformim i Legjislacionit Islam, ngase veprimi i
tillë e thyen murin e shenjtërisë dhe namit të sheriatit që e ka tek
njerëzit ose ekspozohet ndaj ndryshimeve që nuk janë sipas dritës së
Kur’an-it dhe Sunnetit, e një gjë e tillë nuk është e këndshme për
dijetaret e as për besimtarët.
Ndërsa nëse është për qellim
gjykimi ndaj ndonjë ngjarje e cila nuk është sipas dritës së Kur’an-it
dhe Sunnetit, pa dyshim se ajo është ligjshmëri e pavlefshme dhe nuk
hynë nën degët e Legjislacionit Islamik.
Më këtë që thash, nuk
refuzohet vendimi i Umerit, All-llahu qoftë i kënqur më të, në lidhje më
shkurorëzimin tre here, edhe pse ai gjatë dy viteve të sundimit të tij,
si dhe gjatë kohës së Pejgamberit salAll-llahu alejhi ue sel-lem dhe
kohës së Ebu Bekrit, All-llahu qoftë i kënaqur më të është konsideruar
një, sepse veprimi i tij konsiderohet sanksionim (Ta’zir) për ta
obliguar njeriun më atë që e ka obligim, për këtë ka thënë Umeri,
All-llahu qoftë i kënaqur më të: “Kam vërejtur që njerëzit po nxitojnë në një çështje që më herët ishin më të matur, e sikur t’i obligojmë më këtë është më mirë”,
dhe kështu ua bëri atë obligim. Sanksionimi (et-Ta’zir) është kapitull i
gjerë në sheriat, me të cilin synohet përmirsimi dhe disiplinimi i
shoqërisë.
Nr.44- Është pyetur shejhu i nderuar për dispozitën e të lavdëruarit njeriu veten e tij?
Është përgjigjur duke thënë:
Nëse
me të lavdëruarit e vetës njeriu ka për qellim përmendjen e dhuntive
të All-llahut të plotfuqishëm ose ka për qellim që të jetë shembull për
të tjerëve nga moshatarët e tij apo të ngjashëm më të, për këtë s’ka të
keqe.
Mirëpo, nëse ka për qellim me të pastrimin e tij (nga
gabimet), si dhe publikimin e veprave të tij që janë për Zotin e
plotfuqishëm, ky veprim përmban diç nga mburrja më dhunti gjë që është e
ndaluar, thotë All-llahu i lartësuar: “Ata
të shprehin ty mirënjohje (ta përmendin) që u bënë muslimanë. Thuaj:
"Pranimin tuaj të fesë islame mos ma njihni (mos ma përmendni) mua, por
nëse jeni të sinqertë All-llahu juve ju bëri mirë, kur ju udhëzoi për
besim" (Huxhuratë 17). Ndërsa, nëse është thjesht qëllimi për lajm, s’ka të keqe, mirëpo, më parësore është lenia e tij.
Pra, sa i përket çështjes e të lavdëruarit e vetvetes, ajo është katër llojesh:
E para:
Ta ketë për qellim me të përmendjen e dhuntive të All-llahut ndaj tij,
nga ajo që Ai i ka dhuruar nga besimi dhe qëndrueshmëria (në Fe).
E dyta: Ta ketë për qellim me të që t’i nxitë edhe të tjerët ashtu sikur se ai.
Këto dy lloje janë të pëlqyera për shkak i qëllimit të mirë që përmbajnë.
E treta:
Ta ketë për qellim me të mburrjen, sfidimin e të tjerëve dhe paraqitjen
para All-llahut të plotëfuqishëm për imanin dhe qëndrushmërinë në të
vërtetën, kjo nuk është e lejuar, arsyeja e së cilës është e cekur në
ajetin e më sipërm.
E katërta:
Ta ketë për qellim me të vetëm lajmërim ndaj të tjerëve për vetvetën e
tij, për atë që ai posedon nga imanin dhe qëndruëshmëria në të vërtetën,
kjo është e lejuar, mirëpo më parësore është lenja e tij.
Nr.48-
Shpesh dëgjojmë dhe lexojmë shprehjen “Shprehja e mendimit të lirë”, që
në të vërtetë është thirrje për liri të besimit. Cili është komenti i
juaj lidhur më këtë?
-Komenti ynë lidhur më këtë është: Së ai
i cili e lejon që njeriu të zgjedh besimin e tij dhe të beson cilën do
fe, më të vërtetë ai është jobesimtar, ngase çdokush që ka bindjen së
lejohet pasimi i ndonjë feje pos fesë së Muhamedit salAll-llahu alejhi
ue sel-lem, ai është jobesimtarë ndaj All-llahut të plotfuqishëm,
kërkohet që të pendohet për të, përndryshe është obligim ekzekutimi i
tij.
Fetë nuk janë ideologji, por janë shpallje nga All-llahu i
madhërishëm, i Cili i zbret tek pejgamberet e Tij, më qellim që adhurimi
të bëhet sipas saj.
Kjo fjalë, kam për qellim fjalën “Fiker”
(Ideologji), që përmes saj synohet feja, duhet të hiqet nga fjalorët e
librave islam, ngase kështu aludon në kuptim të shëmtuar, sa që thuhet
për Islamin ideologji, krishterimi ideologji dhe hebraizmi ideologji.
Atëherë, nga kjo mund të kuptohet që fetë janë ideologji në këtë tokë e asgjë më shumë dhe kushdo e pranon atë që i pëlqen!
Në
realitet fetë qiellore janë nga All-llahu i plotfuqishëm, njeriu i
beson së janë shpallje nga All-llahu me të cilat Ai i obligoi robërit e
Tij për ta adhuruar Atë, kështu që assesi s’lejohet të quhen ideologji.
Përmbledhja
e kësaj përgjigje është: Se ai i cili ka bindje së ndokujt i lejohet të
besoi çfarë të dëshiron dhe së është i lire në besim, ai konsiderohet
jobesimtar ndaj All-llahut të plotfuqishëm, ngase All-llahu thotë: “E kush kërkon fe tjetër përveç fesë islame, atij kurrsesi nuk do t'i pranohet dhe ai në botën tjetër është nga të dëshpëruarit” (Ali Imran 85), si dhe thotë: “Feja e pranueshme tek All-llahu është Islami…” (Ali Imran 19).
Kështu
që, nuk lejohet për askënd që të beson që ndonjë fe pos Islamit lejohet
përmes saj për ta adhuruar All-llahun, përkundrazi nëse e ka këtë
bindje, vetëm se e kanë qartësuar dijetarët se ky person cilësohet
jobesimtar, me mosbesim që e nxjerr nga Islami.
Nr. 49-
A lejohet që muftiut kur t’i parashtrohet pyetja t’i thuhet: “Cili
është vendimi i Islamit për këtë e për këtë? Ose cili është mendimi i
islamit?
Përgjigje:
Nuk
duhet të thuhet se cili është vendimi i islamit për këtë e për këtë?
Apo: Cili është mendimi i Islamit? Sepse ndodhë që ai të gabojë dhe
kështu që ajo që e thotë ai nuk është gjykim i Islamit.
Mirëpo,
nëse është gjykimi për ndonjë çështje i bazuar në tekst të qartë (nga
Kur’an-i dhe Sunneti), atëherë s’ka të keqe të thuhet ashtu, si p.sh.
cili është gjykimi Islam në lidhje më cofëtinën? Atëherë themi: gjykimi
islam në lidhje më ngrënien e mishit të cofëtinës është haram.
Nr.64- A lejohet të quhet personi i caktuar shehid dhe të thuhet filani shehid?
Neve
nuk na lejohet të dëshmojmë për ndonjë person të caktuar se është
shehid, bile edhe nëse vritet padrejtësisht apo duke e mbrojtur të
drejtën e tij. Assesi nuk na lejohet të thuhet se filani është shehid.
Kjo
që e themi është e kundërta më gjendjen e njerëzve sot, që shumë
toleruan në lidhje më këtë dëshmi sa që kushdo që vritet, bile edhe nëse
vritet duke luftuar për fanatizëm xhahilijetit, edhe të tillin e quajnë
shehid!
Kjo padyshim që është e ndaluar (haram), ngase dëshmia
jote për ndonjë person që është vrarë se është shehid, konsidërohet
dëshmi për të cilën do të pyetsh për të në ditën e kiametit, do të
thuhet: a ke dituri se ai është vrarë si shehid? Për këtë ka thënë
Pejgamberi salAll-llahu alejhi ue sel-lem: “Nuk
ka asnjë të vrarë, që vritet në rrugën e All-llahut, (e All-llahu e din
më se miri se kush vritet në rrugën e Tij), përveç së në ditën e
kjametit do të vijë e plaga e tij është duke rrjedhur gjakë, ngjyra do
të jetë ngjyrë e gjakut kurse aroma aromë e miskut”
Medito në fjalën e Pejgamberit salAll-llahu alejhi ue sel-lem: “…e All-llahu e din më se miri se kush vritet në rrugën e Tij…”
disa njerëz dukshëm vriten me qellim për ngritjen e fjalës së
All-llahut, mirëpo All-llahu e din se çfarë ka ai në zëmër e tij, e që
mund të jetë e kundërta e asaj që duket në veprën e tij.
Po ashtu
imam Buhariu, All-llahu e mëshiroftë, përkitazi me këtë, në koleksionon
e tij e emërtoi një kapitull “Kapitulli: “Nuk thuhet se filani është
shehid”, ngase çështja e dëshmisë ka t’bëjë më zëmër, kurse atë se çfarë
ka në zëmër nuk e dinë askush pos All-llahut të plotëfuqishëm, pra,
çështja e njetit është çështje madhështore.
Sa e sa ndodhë që dy
njerëz të ndryshëm të kryejnë të njëjtën punë, e dallimi të jetë sa mes
qiellit dhe tokës, e kjo vetëm për shkak të njetit, e për këtë ka thënë
Pejgamberi salAll-llahu alejhi ue sel-lem: “Veprat shpërblehen sipas
qellimit, çdo kujt i takon ajo që ka për qellim, kush bënë hixhret për
All-lahun dhe të Dërguarin e Tij, atëherë hixhreti i tij është për
All-llahun dhe të Dërguarin e Tij, e kush bënë hixhret për të arritur
diçka nga kjo botë apo për ta martuar ndonjë grua, atëherë hixhreti i
tij është për atë që ka bërë hixhret”. All-llahu e di më së miri.
Nr.69- Përse
konsidërohet nga çështjet e shirkut të emërtuarit me emrin Abdul-harith
kur dihet që nga emrat e All-llahu është el-Harith?
Emërtimi i
ndokujt me emrin Abdul-Harith nënkupton të atribuuar të adhurimit dikujt
tjetër pos All-llahut të plotfuqishëm, ngase el-Harith është njeriu,
ashtu sikurse ka thënë Pejgamberi salAll-llahu alejhi ue sel-lem: “Çdo njëri prej juve është Harith (ai i cili e mbjell farën) dhe është Hem-mem (i kujdesshëm)”.
Nëse
njeriu ia dedikon adhurimin dikujt prej krijesave, atëherë kjo
konsiderohet lloj i shirkut, mirëpo nuk e arrin gradën e shirkut të
madh, për këtë nëse dikush emërtohet më këtë emër duhet ta ndryshojë
duke ja bashkangjitur emrit të All-llahut të Lartësuar ose të emërtohet
me emër që nuk ka nevojë t’i bashkëngjitët emrit të All-llahut.
Është vërtetuar nga Pejgamberi salAll-llahu alejhi ue sel-lem së ka thënë: “Emrat më të dashur tek All-llahu janë: Abdull-llah dhe Abdurr-rrahman”,
kurse ajo që përfolët tek njerëzit që kinse emrat më të mirë janë ata
emra që përmbajnë në kuptimin e tyre lavdërim dhe adhurim duke e
atribuuar këtë si thënie të Pejgamberit salAll-llahu alejhi ue sel-lem,
kjo aspak nuk është e vërtetë, pra konsiderimi i saj si thënie e
Pejgamberit salAll-llahu alejhi ue sel-lem nuk është i vërtetë, ngase
nuk transmetohet nga Pejgamberi salAll-llahu alejhi ue sel-lem më këtë
shprehje por është transmetuar kështu: “Emrat më të dashur tek All-llahu janë: Abdull-llah dhe Abdurr-rrahman”.
Kurse
thënia e pyetësit: “Kur dihet që nga emrat e All-llahu është
el-Harith”, këtë nuk e di që All-llahu i lartësuar ka emër më këtët
shprehje, mirëpo i Plotfuqishmi cilësohet që Ai është i Cili e bënë
farën që të mbijë, por jo të quhet me të si emër, thotë All-llahu i
lartësuar: “A nuk e shihni atë që e mbillni? A ju e bëni të mbijë ajo, apo Ne e bëjmë të mbijë?” (Vakia 63-64).
Nr.72- Cili është mendimi i juaj lidhur me termët: “Ide islamike” dhe “Intelektual Islamik”?
Termi
“Ide islamike” konsiderohet nga shprehjet që duhet të kihet kujdes ndaj
saj, ngase ajo aludon që Islami mund të jetë një mori idesh të cilat i
nënshtrohen pranimit dhe refuzimit, kjo padyshim që është një rrezik
shumë i madh që e kanë future armiqtë e islamit në mesin tonë duke mos e
vërejtur ne fare.
Kurse termi “Intelektual Islamik”, nuk e di që
ka diçka të keqe në të, ngasë kjo konsiderohet përshkrim ndaj
muslimanit, e muslimani mund të jetë intelektual.
Nr.74
-Disa njerëz kur e shohin dikë që e ka tepruar në mëkate ndaj vetvetes
thonë për të: “Filan është larg udhëzimit”, ose “Larg xhenetit” ose
“larg mekatfaljes së All-llahut”, çfarë gjykimi ka ndaj kësaj?
-Kjo nuk lejohet, sepse konsiderohet ndërhyrje në çështjet e All-llahut të plotfuqishëm.
Është
transmetuar saktë që një njeri ka qenë mëkatar, ndërsa një tjetër
kalonte pranë tij dhe i thoshte: pasha All-llahun, All-llahu nuk e falë
filanit! Atëherë All-llahu i plotfuqishëm tha: “kush
është ai që ndërhynë dhe thotë që All-llahu nuk e falë filanin?! Unë
vetëm se e kam falur atë dhe t’i kam shkatërruar veprat tua”.
Nuk
lejohet që njeriu ta humb shpresën nga mëshira e All-llahut të
plotfuqishëm,. sa ka njerëz që kanë arritur në grada të larta të kufrit,
e që më pas All-llahu i ka udhëzuar dhe janë bërë prej imamëve që i
kanë udhëzuar të tjerët më Lejen e All-llahut të lartësuar.
Pra,
është obligim për atë që thotë kështu që të pendohet tek All-llahu, t’i
bie pishman për atë që e ka vepruar dhe të vendos që mos ta përsëris në
të ardhmen.
Nr.82 -Cili është gjykimi për shprehjet: “Nuk më lejuan kushtet”, apo “Nuk më premtoj koha”?
Nëse
me këtë është për qellim që nuk i ka arritur koha për të realizuar
qëllimin e synuar, atëherë për këtë nuk ka të keqe, mirëpo nëse është
për qellim që koha ka ndikim në ndryshimin e planit, atëherë kjo nuk
lejohet.
Sqarim:
Këto janë disa pyetje që shejhu, -Allahu e mëshiroftë- ju është
përgjigjur, ka më shumë mirëpo unë i kam përkthyer vetëm këto që mendoj
që janë me së të nevojshme, All-llahu e di më së miri! Uel-hamdu
lil-lahi rab-bil-alemin!
Burimi: http://www.ibnothaimeen.com/all/books/a ... 6992.shtml
